Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Ας μην κρυβόμαστε . Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί , μας πόνεσε , μας πρόσβαλλε και μας ταπείνωσε . Όσο κι αν , με φραστικές κορώνες , πασχίζουμε να κρύψουμε τις εθνικές ενοχές , τις ανεπάρκειες και τις ανασφάλειές μας , η πραγματικότητα δεν αλλάζει :Εδώ και πολλές 10ετίες η Ελλάδα έχει καταστεί για την Τουρκία ένας αντίπαλος φοβισμένος και υποχωρητικός , που σε καμιά περίπτωση δεν πείθει ότι είναι διατεθειμένος να αντιδράσει στρατιωτικά , όταν χρειαστεί . Αντιθέτως επενδύει ελπίδες σε κάποιους ξένους , οι οποίοι , δήθεν , θα την στηρίξουν διπλωματικά και θα αποθαρρύνουν την Τουρκία . Οι Τούρκοι , μάστοροι στο διπλωματικό παιχνίδι , μας έχουν διαβάσει πολύ καλά και γι’ αυτό συνεχώς αποθρασύνονται , ασκώντας κλιμακούμενες πιέσεις και προκλήσεις , βάζοντας διεκδικήσεις σε βάρος του εθνικού μας χώρου και των εθνικών μας δικαιωμάτων και δημιουργώντας τετελεσμένα .
Η εισβολή και η κατοχή στην Κύπρο το 1974 , η εθνική ταπείνωση και τα τετελεσμένα στα Ίμια το 1996 , η αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και του εναέριου χώρου του Αιγαίου που έχει δημιουργήσει γκρίζες ζώνες , η απειλή για casus belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια , η εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ , το τουρκο-λυβικό σύμφωνο ανακήρυξης ΑΟΖ σε βάρος μας , η αναγγελία ερευνών στα 6 ναυτικά μίλια, που ουσιαστικά αμφισβητεί ολόκληρα ελληνικά νησιά, και την Κρήτη , η προσπάθεια της Τουρκίας να περάσει βίαια μετανάστες στα σύνορα , οι διαρκείς αναφορές για απειλούμενη τουρκική μειονότητα στη Θράκη , οι στρατιωτικές ασκήσεις εισβολής στην Ελλάδα , η τουρκική «Στρατιά του Αιγαίου» , η αλαζονεία – οι συνεχείς και κλιμακούμενες απειλές – ύβρεις και προκλήσεις κατά της Ελλάδας , κ.α.π. δείχνουν ότι η Τουρκία δεν αστειεύεται και δεν μπλοφάρει . Αντιθέτως , με σταθερότητα , επιμονή και καλό σχεδιασμό προχωρά στην υλοποίηση των σχεδίων της , να «καταπιεί» (δηλαδή) την Ελλάδα και να γίνει μια πανίσχυρη περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή με κυρίαρχο ρόλο στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο και με παγκόσμια επιρροή.
Είναι καιρός , έστω και αργά , να σκύψουμε ως Λαός και να διαβάσουμε ξανά την Ελληνική Ιστορία , για να κατανοήσουμε ΤΙ πρέπει να κάνουμε ΤΩΡΑ , πριν να είναι αργά :
Το 1896 η Ελλάδα βουλιαγμένη στη φτώχεια , στη χρεωκοπία και στον δανεισμό , παραδομένη σ’ ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που δεν έβλεπε ούτε τη μύτη του , χωρίς ενότητα λαού , μ’ έναν στρατό διαλυμένο , αδύναμο και απαράσκευο , οδηγήθηκε στον πόλεμο του 1897 με τους Τούρκους , που κατέληξε σε θλιβερή και ταπεινωτική ήττα .
Ευτυχώς , η εθνική αυτή τραγωδία του «μαύρου ’97» έγινε αιτία περισυλλογής , δημιουργήθηκε στα 1909 ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» , έγινε το «Κίνημα στο Γουδί» , έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο από την Κρήτη κι αυτός , ως πρωθυπουργός, στράφηκε να διορθώσει τα κακώς κείμενα , να διαγράψει την ντροπή του 1897 και ξανακάνει την Ελλάδα περήφανη :
Αναδιοργάνωσε , ενδυνάμωσε , εκπαίδευσε κι εξόπλισε τον ελληνικό στρατό , κατέβαλε επίμονες και μελετημένες προσπάθειες για να επιλύσει τα μεγάλα και συσσωρευμένα εσωτερικά προβλήματα της χώρας , ξανάχτισε σε νέες βάσεις της εξωτερική πολιτική της Ελλάδας , αποκατέστησε την εμπιστοσύνη του λαού στο πολιτικό σύστημα , σφυρηλάτησε την εθνική ενότητα , δημιούργησε νέες συμμαχίες κι όταν η χώρα ήταν έτοιμη , δυνατή και θωρακισμένη (με πίστη στις δικές της δυνάμεις) , με τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο ( Οκτώβριος 1912 – Μάιος 1913) κατατρόπωσε και κατενίκησε σ’ όλα τα μέτωπα , σε στεριά και θάλασσα , τον τουρκικό στρατό . Οι Οθωμανοί έχασαν τα περισσότερα εδάφη τους , τα σύνορα άλλαξαν και η Ελλάδα «μεγάλωσε» , διπλασιάζοντας την έκτασή της με τους επόμενους πολέμους .
Σήμερα που στην Ελλάδα επικρατεί (δυστυχώς) μια κατάσταση (κοινωνική , πολιτική, οικονομική και στρατιωτική) περίπου ίδια με εκείνη της Ελλάδας του 1897, δε μένει παρά , πριν υποστούμε τις συνέπειες του «μαύρου ’97» , να κινηθούμε στη «γραμμή του Ελ. Βενιζέλου» , ώστε γρήγορα να κάνουμε ξεκάθαρο προς την Τουρκία (αλλά και σ’ όλους τους «φίλους» και τους «εχθρούς») ότι είμαστε αποφασισμένοι όχι μόνο να διαφυλάξουμε στρατιωτικά την εθνική μας κυριαρχία αλλά και να κάνουμε τους Τούρκους να κατανοήσουν ότι δεν θα μείνουμε μόνο στις αμυντικές μας υποχρεώσεις κι ότι το «πάλι με χρόνια με καιρούς …» παραμένει ζωντανό στην εθνική συνείδηση .
Το λατινικό απόφθεγμα «Si vis pacem para bellum» (αν θέλεις ειρήνη , προετοιμάσου για πόλεμο) πρέπει να γίνει εθνικό σύνθημα .
Ας δούμε και πώς το γειτονικό «μικρό» Ισραήλ , έχει γίνει μια στρατιωτική υπερδύναμη κι έχει επιβάλλει τον σεβασμό αλλά και τον φόβο σε όλους , όσο ισχυροί κι αν είναι .
Όσο για τις «ελπίδες» που ανοήτως επενδύουμε στη βοήθεια των «φίλων» και «συμμάχων» ας τις διαγράψουμε και ας καταλάβουμε ότι , παρά τα κατά καιρούς ανούσια και ανώδυνα «τσιτάτα» τους , βλέπουν την Τουρκία ως στρατηγικό τους εταίρο κι ότι μόνο στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να στηριζόμαστε .
Η «Ωδή» του Ανδρέα Κάλβου ας γίνει κι αυτή φάρος εθνικής πορείας :
Tης θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
‘να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν.
‘Σ την στεριάν, ‘σ τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
‘να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας.
Παρά προστάτας να ‘χωμεν.