«Ποιος δεν θα ήθελε να αγοράσει ένα νησί;» ρωτά ο Μάρσαλ Μάγιερ μέσα από το σκάφος που διασχίζει τα ήσυχα νερά της Καραϊβικής Θάλασσας. Η πόλη του Μπελίζ εξαφανίζεται γρήγορα πίσω, καθώς μια ομάδα νησιών που καλύπτονται από έναν βιότοπο μεγαλώνει στον ορίζοντα.
«Και δεν ξέρω για εσάς», συνεχίζει ο Μάγιερ, «αλλά σίγουρα δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να αγοράσω ένα νησί μόνος μου».
Ο Μάγιερ είναι συνιδρυτής του “Let’s Buy an Island”, ενός φιλόδοξου εγχειρήματος που ξεκίνησε το 2018 είχε ως στόχο να χρηματοδοτήσει την αγορά ενός νησιού, μέσω crowdfunding.
Μέχρι τον Δεκέμβριο του 2019, το όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα, καθώς συγκεντρώθηκαν πάνω από 250.000 δολάρια προκειμένου να αγοραστεί το Coffee Caye, ένα ακατοίκητο νησάκι, έκτασης περίπου 5 στρεμμάτων, στα ανοιχτά της ακτής του Μπελίζ.
Οι επενδυτές δεν αγόραζαν απλώς μια περιοχή που ανήκε στην Μπελίζ. Επένδυαν επίσης σε ένα ασυνήθιστο project που είχε ως στόχο την ίδρυση μιας χώρας· το Coffee Caye θα μετονομαστεί σε «Πριγκιπάτο της Islandia», με τη δική του εθνική σημαία, ύμνο και κυβέρνηση – μια οντότητα που αξιώνει ανεξαρτησία, αλλά δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια από τη διεθνή κοινότητα.
Λέγονται «μικροέθνη» και συνήθως μοιράζουν πλούσιους τίτλους στους υποστηρικτές τους, ενώ δημιουργούν ασυνήθιστα Συντάγματα και ιδιόρρυθμους νόμους.
Ένα από τα πιο διάσημα παράδειγμα είναι το «Πριγκιπάτο του Sealand», μια πλατφόρμα μάχης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στα ανοικτά των ακτών της Αγγλίας που ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο έθνος από τους νέους ιδιοκτήτες του το 1967. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η «Δημοκρατία της Uzupis», μια γειτονιά στο Βίλνιους της Λιθουανίας, που έχει το δικό της Σύνταγμα και διεκδικεί επίσης την ανεξαρτησία της.
Ωστόσο, το «Πριγκιπάτο της Islandia» είναι το πρώτο που έχει αγοραστεί με crowdfunding. Πάντως, όπως πολλά «μικροέθνη» πριν από αυτό, το «Πριγκιπάτο της Islandia» έχει αρχίσει να «χτίζει» όλα τα παραδοσιακά στοιχεία ενός έθνους-κράτους. Υπάρχει ένας εθνικός ύμνος, μια σημαία και μια κυβέρνηση που εκλέγεται από τους επενδυτές, δηλαδή εκείνους που έχουν αγοράσει μερίδια του νησιού, έναντι ισότιμου ποσού.
Μέχρι στιγμής, οι επενδυτές-ιδιοκτήτες αριθμούν τους 100 και κάθε μερίδιο κοστολογείται 3.250 δολάρια. Σε «αντάλλαγμα» μπορούν να επισκέπτονται το νησί και θα έχουν μερίδιο από τυχόν μελλοντικά κέρδη. Και το καλύτερο; Μπορούν να καυχόνται ότι έχουν στην ιδιοκτησία τους ένα τροπικό νησί.