«Μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης, αλήθεια σας λέω, αλλά αν δεν είσαι άριστος μαθητής, αστροναύτης δεν γίνεσαι. Εγώ ήμουν βαριά δυσλεκτικός» σημείωσε χαρακτηριστικά, μέσα σε όλα, ο Σάκης Ρουβάς. «Τότε δεν μιλούσε κανείς για δυσλεξία και έπεφτε πολύ ξύλο. Ξύλο με χάρακα μέχρι τη ΣΤ΄ Δημοτικού. Πιο οδυνηρό ήταν το τράβηγμα του δασκάλου από τη φαβορίτα», είπε στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο δημοφιλής τραγουδιστής.
Εδώ και μία δεκαετία, ο Σάκης Ρουβάς προσπαθεί και δοκιμάζει νέα πράγματα. Υποδύθηκε τον Διόνυσο στις «Βάκχες» που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Λιγνάδης, και τι δεν άκουσε. Τραγούδησε το «Αξιον Εστί» του Μ. Θεοδωράκη, και μόνο που δεν πέρασε από λαϊκό δικαστήριο. «Δεν έχω στεγανά. Πάντα προσπαθούσα να πουσάρω τον εαυτό μου στα όριά του και να τα ξεπεράσω, ίσως λόγω του πρωταθλητισμού που έκανα μικρός. Όλοι οι φιλόσοφοι και οι θρησκείες λένε ότι ο άνθρωπος πρέπει να υπερβεί τα όριά του, να φύγει από το όριο του υλικού κόσμου και να καταφέρει να βρεθεί στον πνευματικό κόσμο. Θέλω να γίνω καλύτερος σε κάτι. Ενοχλώ; Δεν στέκομαι στο αν είμαι καλός ή όχι, αλλά στην προσπάθεια. Δηλαδή, θα χαθούμε όλοι οι άνθρωποι που δεν είμαστε τέλειοι;».
Άραγε, ένιωσε ποτέ άσχημος; «Από μικρός δεν αισθανόμουν όμορφος. Μου έλεγαν ότι είχα ωραίο χαμόγελο, ένιωθα απλώς γυμνασμένος. Οι καταγραφές μου δεν ήταν ότι είμαι όμορφος. Είχα πρόβλημα γιατί με κούρευαν, πολύ. Είχα ένα φίλο στο δημοτικό που είχε ξανθά μακριά μαλλιά που ανέμιζαν κι εγώ ήμουν πάντα γουλί τότε, γιατί πιάναμε ψείρες, και ποτέ δεν αισθανόμουν ωραίος. Oταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά με τις φωτογραφίσεις, άρχισα να το προσέχω. Με τα χρόνια κατάλαβα ότι ομορφιά είναι αυτό που αισθανόμαστε από τον άλλον, αυτό που βγαίνει από μέσα μας κι όχι ό,τι αποτυπώνεται στη φωτογραφία». Και αυτό που λένε κρίση ηλικίας; «Δόξα τω Θεώ αισθάνομαι καλά». Ευτυχισμένος; «Η ευτυχία δεν είναι μια συνεχόμενη κατάσταση. Δεν πιστεύω ότι ήρθαμε στον κόσμο για να είμαστε ευτυχισμένοι συνεχώς».
Στον Σάκη Ρουβά από τη μία βλέπουμε μια δημόσια εικόνα αστραφτερά χαμογελαστή, με ένα ρεπερτόριο ειδυλλιακής ποπ, και από την άλλη έναν προσγειωμένο και ανήσυχο 48χρονο, που δοκιμάζει επενδύσεις, οργανωτικό, «οικογενειάρχη και νοικοκύρη», όπως λένε οι φίλοι του. Ποια εικόνα τον εκπροσωπεί περισσότερο, τον ρωτάω, και διακρίνω μια υποψία ενόχλησης στο αγέλαστο, τώρα, πρόσωπο. «Δεν είμαι ένα πράγμα. Όταν έως τα 20 έτρεχα στα γυμναστήρια, αισθανόμουν ότι ένα μεγάλο όπλο μου ήταν το ωραίο του σώματος, η κίνησή μου. Το επικοινωνούσα στον κόσμο γιατί αισθανόμουν ανασφάλεια. Καταλαβαίνω γιατί λένε κάποιοι «μα εσύ επιδεικνύεις το σώμα σου» – δεν είναι ψέμα. Όμως, πιστεύω στο “νους υγιής εν σώματι υγιεί». Η καριέρα μου εξελίχθηκε μέσα απ’ αυτό, όμως ανακάλυψα και άλλα πράγματα με τον χρόνο, ψάχνοντας. Και να σας πω κάτι; Είμαι αυτό που βλέπετε, δεν με ενδιαφέρει τι λένε».