Άρθρο του FLY και του Τάκη Καρβουνιάρη με γενικό τίτλο Καθρέφτης.
Διαβάστε το εδώ:
“Μία νέα μόδα έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια, η οποία αφορά την ευρύτερη απαθή στάση των Νεοελλήνων σε όσα γίνονται γύρω τους. Λίγο οι απολιτίκ και αδιάφορες συμπεριφορές, λίγο η επανάσταση του καναπέ και του Facebook, και κάπως έτσι διαμορφώθηκε στο πλαίσιο στο οποίο απενοχοποιήθηκε η αποστασιοποίηση από το δημόσιο βίο. Φυσικά, θα ήταν άδικο αν δεν υπογραμμιστεί ότι υπάρχει ακόμη ένας μεγάλος όγκος σύγχρονων πολιτών που συμμετέχει, αξιολογεί, κρίνει, ενημερώνεται και επιδιώκει τη συμμετοχή στα κοινά με κάθε τρόπο, είτε από τη θέση του ενεργού πολίτη είτε από αυτή του πολιτικού. Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια, έλεγαν οι παλιοί …
Απέχοντας, λοιπόν, από τη λογική του τσουβαλιάσματος, ας βάλουμε δειλά δειλά τον καθρέφτη μπροστά μας. Άραγε, αντέχουμε; Ο Έλληνας του 2019 απορρίπτει την κομματικοποίηση, απαξιώνει συνολικά το πολιτικό σύστημα και ισοπεδώνει τους θεσμούς, γιατί πολύ απλά του φταίνε τα πρόσωπα που τους υπηρετούν. Η σύγχυση, των ιδεολογιών, η ηττοπάθεια, η εκτόνωση στον κυβερνοχώρο, το μόνιμο κατηγορώ περί διαφθοράς των άλλων, η άρνηση της κοινωνικής μας ευθύνης και πόσα ακόμη που μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι του διαλόγου, για να μαστιγώσουμε τους μεν και να αγιοποιήσουμε τους δε … Έννοιες όπως δημοκρατία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία, σεβασμός έγιναν στα χέρια μας στατικές, ίσως ακόμη και κενές ουσίας. Η διάβρωση της ψυχής μας, τα συσσωρευμένα προβλήματα στις σύγχρονες κοινωνίες, η κρίση των αξιών και φυσικά η μετάλλαξη που υπέστη ο Έλληνας αποτέλεσαν στοιχεία ενός διαλόγου που ήταν άκρως απαραίτητος, αλλά δεν έγινε ποτέ … Μία οργισμένη ελπίδα υπάρχει εκεί έξω, η οποία αναζητά απεγνωσμένα έκφραση στο πρόσωπο του Νέου, το οποίο θα έρθει και θα βαλει στην άκρη μία και καλή το Παλιό και Αποτυχημένο. Και κάπου εδώ ξεκινάει το … πώς!
Με ποιό τρόπο θα έρθει η Αλλαγή; Θα έρθει μόνη ή μήπως συν Αθηνά και χείρα κίνει; Μπορούμε να παραμείνουμε παθητικοί θεατές, μπορούμε όμως να είμαστε και να αισθανόμαστε χρήσιμοι, αλλά και να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τη μάζα, που έχει την ικανότητα να μας εξισώνει διανοητικά . Κάποιος έλεγε “εγώ μπορώ να φροντίσω μέχρι την άκρη του χωριού μου”. Πόσα θα είχαμε πετύχει αν ο καθένας μας μεριμνούσε ως την άκρη του χωριού του; Πόσα θα είχαμε συνειδητοποιήσει για τον περιβόητο μεσσιανισμό που μας ταλαιπωρεί και δεν μας επιτρέπει να καταλάβουμε ότι το αύριο βρίσκεται στα χέρια μας και μόνο.
Προς το παρόν, είμαστε ό,τι είμαστε γιατί αυτό μπορούμε να αντέξουμε. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους από εμάς. Στην τελική έχουμε ένα χρέος απέναντι στην Ιστορία μας, η οποία έχει πολλες φορές αποδείξει ότι ως λαός διαθέτουμε την ευφυία, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, να φτιάχνουμε από την αρχή τον εαυτό μας.”
