Ιούνιος 2022. Κουβαλώντας πια στην «πλάτη» μας δύο και κάτι χρόνια πανδημίας, με την εμπειρία μίας καραντίνας, που επιβλήθηκε στο βωμό της προστασίας της δημόσιας υγείας, κι ενός εγκλεισμού μας στα σπίτια, ήρθε απροσδόκητα (ίσως και αναμενόμενα για τους μετά Χριστό προφήτες) και ο εγκλεισμός στον εαυτό μας.
Μπορεί αρχικά να μας άρεσε, να μας βόλεψε, να το διασκεδάσαμε. Ωστόσο, ήταν κάτι πρωτόγνωρο και πολλές φορές ασφυκτικό και ξένο προς την ανθρώπινη κοινωνική φύση. «Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον» δεν μας έλεγαν στο δημοτικό σχολείο;
Δύο και κάτι χρόνια μετά, λοιπόν, από το πρώτο μούδιασμα, κατά τη διάρκεια των οποίων ακούσαμε χιλιάδες φορές τις λέξεις κορωνοϊός, μέτρα, πανδημία, covid, rapid και self test, γίναμε ειδικοί ανώτεροι των επιστημόνων, ζοριστήκαμε οικονομικά, είδαμε τη νέα γενιά να δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε αυτή τη νέα κανονικότητα, όλη αυτή η εμπειρία, όλο αυτό το βίωμα κατέληξε, για μία μεγάλη μερίδα κόσμου (ίσως μεγαλύτερη από όσο υπολόγιζε κανείς) να γίνει μια συνήθεια, μια πραγματικότητα και πλέον μία έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Ίσως, δεν έχουμε καταλάβει ακόμα «γιατί». Ίσως μάλιστα, τα «γιατί» να είναι πολλά και όχι μόνο ένα. Όποια κι αν είναι η απάντηση, σε αρκετές περιπτώσεις θεωρούμε ότι πλέον αυτή είναι η δική μας ισορροπία κι έτσι, σε αυτό το πλαίσιο και μοτίβο, μας βγαίνει να ζήσουμε.
Άλλοι βγαίνουν έξω κατ΄ επιλογή και μόνο για να διατηρήσουν τις ήδη λιγοστές φιλίες κι επαφές. Πολλοί είναι αυτοί, όμως, που προτιμούν τη μοναχικότητα.
Μοναχικοί, ίσως και κάπου κάπου αντικοινωνικοί, δίχως ενδοιασμούς και ενοχές.
Η μεγαλύτερη παγίδα που απλώνεται πλέον είναι να μην καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε πώς θα είναι στο μέλλον η ζωή μας, δίχως φίλους. Πώς θα νιώθουμε αν φτάσουμε να είμαστε πραγματικά μόνοι και μάλιστα να το έχουμε προκαλέσει και οι ίδιοι. Θα είναι, άραγε, μία προσωρινή και με ημερομηνία λήξης κατάσταση, όπως αυτή στην καραντίνα, όταν ακόμα θεωρούσαμε δεδομένους τους γύρω μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα; Ή μήπως θα πρόκειται πια για μία παγιωμένη και μη αναστρέψιμη κατάσταση;
Φυσικά, η επιλογή ανήκει στον καθένα ξεχωριστά. Το λάθος και το σωστό το ξέρει ο καθένας μέσα του. Ας θυμόμαστε μόνο τη διαφορά μεταξύ μοναχικότητας και μοναξιάς. Την πρώτη την επιλέγουμε, ίσως και να την έχουμε ανάγκη. Η δεύτερη συχνά μας συναντά, μας επιλέγει και στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν την επιθυμούμε …
