Πάντα να κοιτάζεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής, λέει ένα τραγούδι από τα παλιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε έναν κόσμο που όλα αλλάζουν δραματικά, από τη μία στιγμή στην άλλη, είναι δύσκολο να τραγουδάμε το συγκεκριμένο σκοπό!
Η πανδημία μας επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε προσδοκίες για κανενός είδους μονιμότητα.
Φυσικά, είχαμε φροντίσει εδώ και περίπου δύο δεκαετίες να … αγνοήσουμε τα επικίνδυνα σημάδια. Κάναμε θεό μας το χρήμα, αντιμετωπίσαμε υπολογιστικά τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, κυνηγήσαμε την καλή ζωή, προσπαθήσαμε να υπερβούμε τις δυνάμεις μας για μία καριέρα και κυρίως για την … εικόνα!
Η ευτυχία μας συνδέθηκε με τα υλικά αγαθά και την κούφια κοινωνική αποδοχή, με αποτέλεσμα να παίρνουμε μόνο παροδική ικανοποίηση και φυσικά ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό. Ξεχάσαμε τον αληθινό εαυτό μας, την εσωτερική μας φωνή και τις πραγματικές ανάγκες μας.
Και κάπου εκεί ήρθε η νέα πραγματικότητα – ο κορωνοϊός. Ο διακόπτης έπεσε από τη μια στιγμή στην άλλη και όσο κι αν λέμε ότι κατά τη διάρκεια της καραντίνας χαρήκαμε την οικογένειά μας, παίξαμε περισσότερο με τα παιδιά μας, αφιερώσαμε χρόνο στο σύντροφό μας, περπατήσαμε, διαβάσαμε και αξιοποιήσαμε αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε, λίγους μήνες μετά το lockdown, φαίνεται ότι ο περιβόητος ιός μας έχει λυγίσει, μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά, μας έχει δημιουργήσει επιπλέον φοβίες και γενικότερα ανασφάλεια.
Είμαι σίγουρος ότι με το συγκεκριμένο κείμενο δεν θα καταφέρω να σας αλλάξω διάθεση, απόψεις ή κοσμοθεωρία. Το μόνο που προσδοκώ είναι να σας υπενθυμίσω ότι η ζωή είναι ένα δώρο. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας, λοιπόν, να γελάμε σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται στην καθημερινότητά μας. Έχουμε υποχρέωση να μιλάμε με θετικούς και αισιόδοξους ανθρώπους. Έχουμε υποχρέωση να ανταλλάσσουμε λόγια με αυτούς που προσπαθούν, που δημιουργούν, που κοπιάζουν κι έχουν όραμα, στόχους και όνειρα για τη ζωή τους.
Ίσως, τελικά, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επιστρέψουμε για λίγο στην παιδική μας ηλικία. Σε εκείνη την ξεχασμένη αθωότητα. Σε εκείνο το μικρό παιδί που από τον Οκτώβριο έβαζε στο νου του τα Χριστούγεννα και περίμενε τον Άγιο Βασίλη. Πολύ νωρίς θα μου πείτε … Έτσι είναι τα νιάτα! Ανυπομονούν για αυτές τις όμορφες στιγμές!
Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη περίσταση, η αναμονή για κάτι τόσο όμορφο & φωτεινό όπως είναι οι γιορτές, είμαι σίγουρος ότι θα δώσει σε όλους μας μια , έστω και μικρή ώθηση για να τα καταφέρουμε. Περιμένοντας τα Χριστούγεννα λοιπόν, εν μέσω πανδημίας, ξεγελάμε τον κορονοϊό -ίσως και τους εαυτούς μας- αλλά καθόλου δεν μας νοιάζει!
Όλα θα πάνε καλά!
Γράφει ο Τάκης Καρβουνιάρης, Ιδιοκτήτης του Ομίλου FLY
*Το άρθρο εμπεριέχεται στο περιοδικό Deals4sparti που κυκλοφορεί και διανέμεται δωρεάν
